Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ ΕΛΕΓΧΕΙ ΑΛΑΝΘΑΣΤΑ

ΤΣΑΪΚΟΦΣΚΙ:

Όταν, αδελφοί μου, αναφέρομαι εις την «συνείδησιν» αύτη δεν είναι άλλο τι από την δυναμικότητα της ψυχής. Ψυχή, όπως γνωρίζετε πάντες, είναι η πνοή του Θείου. Κάθε οντότης κινείται δια της πνοής. Άρα η ψυχή είναι το νήμα της θείας της ζωής σας ενέργεια. Όταν λοιπόν η Θεία Δικαιοσύνη κρίνει, ελέγχει και αμείβει ή τιμωρεί, τούτο γίνεται διά μέσου της ψυχής, ήτοι της συνειδήσεως. Η συνείδησις ως κριτής των πράξεών σας είναι αλάνθαστος.

Λέγοντας ότι η συνείδησις είναι αλάνθαστος, μη νομίζετε ότι η οντότης σας είναι εις θέσιν να ελέγχη το κάθε τι, ως τινές, που ημαύρωσαν την ιερωσύνην των, έχουν την γνώμην ότι είναι αλάνθαστοι.

Ο άνθρωπος είτε είναι πτωχός είτε πλούσιος, βασιλεύς ή απλός πολίτης, ιερωμένος ή μη, όλοι ομού οι άνθρωποι, έχετε πνεύμα, ουχί δια να κατακρίνη ο εις τον άλλον, προτού κρίνετε τον εαυτόν σας. Εις τοιούτον κόπον αποφεύγει να υποβληθή η οντότης σας, διότι το πνεύμα της από εγωϊσμόν, θεωρεί τον εαυτόν της άξιον να ελέγχη τα πάντα και αποφαίνεται με επιπολαιότητα. Μόνον τον εαυτόν της δεν γνωρίζει! Ιδού το μέγιστον των σφαλμάτων σας και προπαντός του κλήρου, όστις έχει την τερπνήν ιδέαν ότι είναι υπέρτερος πάντων των άλλων αδελφών, και λησμονεί ότι είναι ο έσχατος. Αι εξαιρέσεις είναι μηδαμιναί, και αποτελούν την μόνην αφανή εικόνα του ανθρωπισμού των επί της Γης. Οι περισσότεροι υπεδούλωσαν το πνεύμα των εις την ύλην· και ας τολμήσουν να είπουν, ότι δεν είναι υποδουλωμένοι εις αυτήν! Είπον, ότι οι ιερείς, δυστυχώς είναι οι έσχατοι, ουχί με την έννοιαν του τελευταίου πολίτου, αλλά με την έννοιαν της υψηλής πνευματικής των θέσεως, καθοδηγούμενοι από το πονηρόν πνεύμα.

Οι άνθρωποι του πνεύματος, οι στερούμενοι ψυχικού σθένους, δεν έχουν την δυνατότητα, μέσω της συνειδήσεώς των, να ελέγχουν τον εαυτόν των, διότι η συνείδησίς των ευρίσκεται υπό την πίεσιν του πνεύματός των. Ελέγχουν με αντίστροφον τρόπον, ώστε το μέλαν μεν να το βλέπουν ως λευκόν, το δε λευκόν ως μέλαν. Η συνείδησις αυτών των ανθρώπων λειτουργεί μόνον όταν εγκαταλείψουν το περίβλημά των και τότε αντιλαμβάνονται εάν η συνείδησίς των λανθάνει ποτέ ή όχι.

Όσοι εκ των αδελφών έχουν συνείδησιν δεν έπεται με τούτο, ότι δεν περιπίπτουν ενίοτε εις σφάλματα. Και τούτο διότι άλλοτε υπερτερεί το πνεύμα εις αυτούς και άλλοτε το ψυχικόν σθένος. Ούτοι έχουν την προδιάθεσιν ευνοϊκήν και δύνανται κάλλιστα να καλλιεργήσουν το σθένος των. Εάν δε είς τινα σημεία ως άνθρωποι σφάλλουν, μόνον το ότι ευρίσκονται εντός της αναζητήσεως του ορθού, δια να επανορθώσουν το σφάλμα των, αρκεί, δια να λαμβάνουν φως ιλαρόν από την Θείαν Χάριν του Ουρανού.

Η ασυνειδησία δεν είναι ελάττωμα της συνειδήσεως, αλλά του πνεύματος και μάλιστα τόσον οξύ, ώστε να χαρακτηρίζεται η οντότης ως μη έχουσα συνείδησιν! Η ασυνειδησία είναι η φρικαλεωτέρα ασθένεια της πνευματικής καταρρακώσεως εις τον άνθρωπον.

Οι πραγματικοί γλυκείς ήχοι της μουσικής, σκοπόν έχουν να ναρκώσουν το πνεύμα, δια να τροφοδοτήσουν την ψυχήν με νέας δυνάμεις, ώστε να πιέση αύτη κατά κάποιον βαθμόν το πνεύμα και μετριάση την σκληρότητά του.

Αλάνθαστος είναι πάντοτε ο εκ της συνειδήσεως έλεγχος.

Τσαϊκόφσκυ

Η ΘΛΙΨΙΣ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΚΥΝΗΓΟΣ ΤΟΥ ΕΓΩΪΣΜΟΥ

ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΩ:

Ο εγωϊσμός, αγαπητοί μου, είναι ο πρώτος εχθρός της οντότητός σας. Εξ αυτού πηγάζουν όλαι αι κακοδαιμονίαι της ζωής σας. Τούτο ουδείς σας το αντελήφθη. Εάν το αντιλαμβάνεσθε, θα ήλλαζεν τελείως ο τρόπος της ζωής σας. Είναι λοιπόν, ο εγωϊσμός μέγα πρόσκομμα δια την ανύψωσιν της οντότητος και την καλλιέργειαν του πνεύματός της. Ο εγωϊσμός κατατρώγει τα δίκαια των αδελφών σας και οδηγεί αυτούς εις το αδιέξοδον, ενώ σεις απομακρύνεσθε από την οδόν του δικαίου και της κατανοήσεως της ζωής των συνανθρώπων σας.

Σκοπός λοιπόν της παρούσης ομιλίας μου είναι, όταν ευρίσκεσθε εις θέσιν ανθηράν, να αναζητήτε τα αίτια της θλίψεως και του πόνου των δυστυχούντων και να εφαρμόζετε εις αυτούς το θείον βάλσαμον του λόγου μας, διά των καλών σας πράξεων. Υπάρχει περίπτωσις εις την οποίαν, από τα ύψη της ευδαιμονίας σας να περιπέσετε εις την δυστυχίαν, δηλαδή εις την θλίψιν και τον πόνον, και τότε να εννοήσετε, οποία ήτο η θέσις των δυστυχισμένων, εις τους οποίους ηρνήθητε να δώσετε χείρα βοηθείας. Η θλίψις και ο πόνος θα σας αφαιρέσουν τον εγωϊσμόν, αλλ’ εσείς θα έχετε την ανάγκην των άλλων, οπότε ταπεινώνεσθε και ενθυμείσθε ότι υπάρχει κάποια εξωκοσμική Δύναμις, η μόνη η οποία δια της πίστεώς σας είναι εις θέσιν να σας βοηθήση εις το έργον της ανυψώσεώς σας. Εν τοιαύτη περιπτώσει, προσέξατε, ανυψούμενοι μη αφήσετε τους κλάδους του εγωϊσμού να επεκτείνωνται εντός σας, διότι ευρίσκεσθε υπό την δοκιμασίαν του Θείου. Η θλίψις και ο πόνος εξεδίωξαν τον εγωϊσμόν σας, δηλαδή, εκλάδευσαν τους κλάδους του κακοποιού τούτου δένδρου και έμεινεν εντός σας η ρίζα εις υποτυπώδη μορφήν. Ανερχόμενοι την κοινωνικήν κλίμακα, λησμονείτε ότι η ρίζα του εγωϊσμού ποτίζεται από την έλξιν της ύλης, και ολίγον κατ’ ολίγον αναπτύσσονται νέοι κλάδοι, οι οποίοι δυνατόν να γίνουν κορμοί. Διά τον λόγον αυτόν, σεις, οι οποίοι διήλθατε την θλίψιν και τον πόνον, γίνετε κυνηγοί και εκδιώξατε τον εγωϊσμόν, κλαδεύοντες από καιρού εις καιρόν τα νέα αυτού φυτώρια!

Διατί, όταν ευρίσκεσθε εις την θλιβεράν θέσιν του πόνου, τότε μόνον ενθυμείσθε τον αδελφόν σας, οπότε δεν είσθε ικανοί ούτε τον άρτον του να εξοικονομήσετε; Δεν είναι καλλίτερον, εφ’ όσον ευρίσκεσθε εν τη ακμή της καλής και εύπορης ζωής να δίδετε εκ των υπαρχόντων σας, μικρόν μέρος και εις τους αδελφούς σας; Αλλ’ η πλεονεξία, κλάδος του εγωϊσμού, επενέβη εις το πνεύμα σας, εσυσκότισεν αυτό και ηγνοήσατε πού το δίκαιον κατοικεί, διατηρούντες το άδικον ως φρουρόν της υπάρξεώς σας! Εάν θέλετε να γίνετε άριστοι κυνηγοί εις τον παγκόσμιον στίβον του ανθρωπίνου γένους, πρώτον χρέος σας είναι να κυνηγήσετε και εκδιώξετε τον εγωϊσμόν, και τότε θα δυνηθήτε να λάβετε το αριστείον του κυνηγού εκκαθαρίζοντες όλους τους κλάδους και σπόρους του κακού.

Η θλίψις και ο πόνος αφυπνίζουν τον κοιμώμενον και του δίδουν την ευκαιρίαν, όπως επανορθώση τα κακώς κείμενα, δια να ανακτήση θείαν ισχύν και επιβάλη δια της λογικής, του ορθού λόγου και της καλωσύνης, την χάραξιν της ζωής του ανθρώπου κατά τας υποδείξεις του Ουρανού, όστις δια την ανύψωσιν του ανθρώπου επι της Γης φροντίζει.

Εγωϊσμός είναι η προσωπική ενέργεια της οντότητος να ταπεινώση τον αδελφόν του προς ανάδειξιν αυτού τούτου, ως εκμεταλλευτού των ξένων ηθικών αρχών, ψυχικών και πνευματικών δυνάμεων. Δηλαδή την εκμηδένισιν του πλησίον προς αποκλειστικόν όφελος του ιδίου, χωρίς να παραδέχεται την ενέργειάν του ταύτην ως βλαβεράν δια τους αδελφούς του, διότι και εδώ ο εγωϊσμός δεν του επιτρέπει να παραδεχθή ότι απομυζά την ικμάδα των συνανθρώπων του. Γίνετε όλοι κυνηγοί και εξολοθρευταί του εγωϊσμού σας, προτού η θλίψις και ο πόνος σας μεταβάλλουν εις ανθρώπινα ράκη.

Βίκτωρ Ουγκώ