Πνευματισμός

Πνευματισμός είναι…

Ο Πνευματισμός αποτελεί τον κρίκο όλων των θρησκειών.
Ο πραγματικός σκοπός του Πνευματισμού είναι η ένωσις όλων των ανθρωπίνων δοξασιών εις μίαν και μόνην Αρχήν. Τούτο σημαίνει την εκλαΐκευση και εφαρμογή του Ανθρωπισμού.
Όλοι οι μεγάλοι Μύσται, οι Προφήται και οι Άγιοι επεδίωξαν, ως Πνευματισταί, την σωστήν Αρχήν, δια να ανυψώσουν τον άνθρωπον ψυχικώς και να τον φωτίσουν πνευματικώς.

Γ. Χ. Πιζάνης

Ο Πνευματισμός έχει να κάνει ουσιαστικά με την επαφή των δύο κόσμων, του Γήινου και του Ουράνιου. Η ύπαρξη του Πνευματικού Κόσμου είναι θεμελιώδης πραγματικότητα όλων των θρησκειών. Η έμφυτη, μάλιστα, θρησκευτικότητα των ανθρώπων βασίζεται στην δυνατότητα επικοινωνίας με τον κόσμο των πνευμάτων.

Επομένως, ο Πνευματισμός συμπεριλαμβάνει όλα τα φαινόμενα, που λαμβάνουν χώρα κατά την διάρκεια της επαφής μεταξύ των δύο Κόσμων, επειδή αυτά τα φαινόμενα εκφράζονται με τις ενέργειες και τις δυνάμεις πνευματικών οντοτήτων, δηλαδή πνευμάτων.

Δια μέσου των αιώνων και σε κάθε πολιτισμό, οι άνθρωποι επιζητούσαν την επαφή με τον αόρατο κόσμο των πνευμάτων. Ιερείς της αρχαίας Αιγύπτου, Πυθίες της αρχαίας Ελλάδος, γκουρού των Ινδιών, σαμάνοι, λάμα, ιερείς όλων των θρησκειών και γενικά όλοι, όσοι προσεύχονται και διαλογίζονται, επικοινωνούν στην ουσία με το Θείο, για να λάβουν βοήθεια και καθοδήγηση. Υπάρχουν φυσικά και εκείνοι που επικαλούνται πονηρά πνεύματα για κακούς σκοπούς.

Άνθρωποι με ανοιχτό μυαλό και ερευνητικό πνεύμα κατάλαβαν ότι υπάρχει κάτι πέραν της απτής πραγματικότητας, κάτι το οποίο η επιστήμη δεν μπορούσε να εξηγήσει και στο οποίο η Εκκλησία δεν μπορούσε να δώσει ικανοποιητικές απαντήσεις. Αυτή ήταν η πραγματικότητα του κόσμου των πνευμάτων, ένας αόρατος κόσμος όπου όλες οι ψυχοπνευματικές οντότητες υπάρχουν.

Αυτό που αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον στον Πνευματισμό ήταν πράγματι η δίψα του εξελιγμένου ανθρωπίνου πνεύματος προς εύρεση ικανοποιητικών απαντήσεων σε αιώνια, υπαρξιακά ερωτήματα όπως «ποιοι είμαστε;», «ποιος είναι ο σκοπός μας στον πλανήτη αυτό;», «τι γίνεται μετά τον θάνατο;», «είναι η ψυχή αθάνατη;», κ.α. Με τα διάφορα πνευματιστικά φαινόμενα έγινε σύντομα εμφανές ότι η ψυχοπνευματική οντότητα εξακολουθεί να υπάρχει και μετά τον θάνατο και ότι η προσωπικότητα φαίνεται να διατηρείται. Τώρα ξέρουμε ότι ο άνθρωπος είναι μια ψυχοπνευματική οντότητα (έχει δηλαδή πνεύμα και ψυχή, αρρήκτως συνδεδεμένα) και είναι αυτή η οντότητα που εξακολουθεί να υπάρχει μετά τον θάνατο του υλικού σώματος.

Έτσι, οι άνθρωποι αναπόφευκτα αναζήτησαν την επαφή με τις ψυχοπνευματικές οντότητες (θα τις αποκαλούμε «πνεύματα», εν συντομία) για διάφορους λόγους. Οι περισσότεροι άνθρωποι ήθελαν απλώς να έρθουν σε επαφή με φίλους και συγγενείς που είχαν πεθάνει. Είναι πάντα μια μεγάλη ανακούφιση σε κάποιον να ξέρει ότι τα αγαπητά του πρόσωπα εξακολουθούν να υπάρχουν. Άλλοι ήταν απλώς περίεργοι να μάθουν περισσότερα για τα πνευματιστικά φαινόμενα και λίγοι ήταν αυτοί, οι οποίοι αναζήτησαν τις διδασκαλίες και την γνώση που μεταδόθηκε από ανώτερα πνεύματα.

Μέσα σ’αυτό το «κλίμα» και στο παγκόσμιο ενδιαφέρον για πνευματιστικά φαινόμενα γεννήθηκε ο Πνευματιστικός Όμιλος Αθηνών «Το Θείον Φώς».

Ακολούθως παραθέτουμε αποσπάσματα από το βιβλίο μας«Θεία Αρχή και Οργανωμένον Επουράνιον Βασίλειον», σχετικά με τον Πνευματισμό, όπως διατυπώθηκαν από τον ίδιο τον Επικοινωνό Γεώργιο Πιζάνη:

Ἡ Ἐ­πι­κοι­νω­νί­α μέ τόν Πνευ­μα­τι­κόν Κό­σμον εἶ­ναι ἕ­να πα­νάρ­χαι­ον φαινόμενον. Δη­λα­δή γί­νε­ται μί­α ἐ­πα­φή τοῦ Ἀ­ο­ρά­του με­τά τοῦ ὁ­ρα­τοῦ Κόσμου. Ὅταν, λοι­πόν, οἱ ἀρ­χαῖ­οι συ­νω­μί­λουν μέ τόν Ἅ­δην, τοῦ­το ἐσήμαινεν, ὅ­τι ἐπεκοι­νώ­νουν μέ τά Πνεύ­μα­τα.

Πνευ­μα­τι­στι­κά Κέν­τρα ὑ­πάρ­χουν εἰς ὅ­λον τόν κό­σμον. Εἰς με­ρι­κάς Χώ­ρας, ἔχουν με­γά­λας ἐ­πι­τυ­χί­ας! Δη­λα­δή, οἱ Πνευ­μα­τι­σταί, διά νά ἑλ­κύ­σουν τούς ἀδελ­φούς των, κα­λοῦν πνεύ­μα­τα οἰ­κεῖ­α των, πρός πα­ρη­γο­ρί­αν ἤ διασκέδασιν, ἀν­ταλ­λάσ­σον­τες σκέ­ψεις καί ἀ­πό­ψεις με­τα­ξύ των. Κά­τι πού, βεβαί­ως, πο­λύ συ­χνά, κα­τα­λή­γει εἰς ἀ­νια­ρόν πεί­ρα­μα τῆς με­τά θά­να­τον ζωῆς.

Ὑ­πάρ­χουν καί Κέν­τρα Πνευ­μα­τι­στι­κά, ὅ­που ἐμ­φα­νί­ζον­ται πνεύ­μα­τα γνω­στά ἤ ἄ­γνω­στα, τά ὁ­ποῖ­α με­τα­δί­δουν ὁ­μι­λί­ας των μέ φι­λο­σο­φι­κήν προ­δι­ά­θε­σιν. Ὅ­λαι αὐ­ταί αἱ ἐκ­δη­λώ­σεις τῶν πνευ­μά­των καί αἱ κα­θο­δη­γή­σεις των ἐ­πί τῆς γή­ι­νης ζω­ῆς τῶν ἀ­δελ­φῶν, ἀ­πο­δει­κνύ­ουν τήν ὑ­παρ­ξιν τῆς ζω­ῆς πέ­ραν τοῦ τά­φου. Ὅ­σον διά τά κοι­νά αὐ­τά πνεύ­μα­τα με­τα­ξύ τῶν ὁ­ποί­ων παρευρίσκονται καί ἄ­στα­τα, ἀ­δέ­σμευ­τα καί ἀ­νεύ­θυ­να, δέν εἶ­ναι κα­τάλ­λη­λα διά νά φω­τί­σουν ἤ κα­θο­δη­γή­σουν τόν ἄν­θρω­πον, εἰς τόν κα­θ’ ἑ­αυ­τόν προορι­σμόν του.

Φώ­τι­σιν ἁ­γνήν μό­νον ἀ­πό τά Στε­λέ­χη τοῦ Πνευ­μα­τι­κοῦ Κό­σμου δύ­να­ται ν’ ἀ­να­μέ­νῃ τις. Αὐ­τά καί μό­νον ἀ­πο­τε­λοῦν τήν Ἀρ­χήν τοῦ Ἐ­που­ρα­νί­ου Βασιλείου. Γνω­ρί­ζουν τόν πό­νον τοῦ κά­θε ἀν­θρώ­που καί τάς ψυχοπνευματικάς του ἐλ­λεί­ψεις. Διά τοῦ­το ἔ­χουν τήν δυ­να­τό­τη­τα νά βοηθοῦν καί νά σώ­ζουν.

Ὁ πραγ­μα­τι­κός σκο­πός τοῦ Πνευ­μα­τι­σμοῦ εἶ­ναι ἡ ἕ­νω­σις ὅ­λων τῶν ἀνθρωπί­νων δο­ξα­σι­ῶν εἰς μί­αν καί μό­νην Ἀρ­χήν. Τοῦ­το ση­μαί­νει τήν ἐκλαΐκευ­σιν καί ἐ­φαρ­μο­γήν τοῦ ἀν­θρω­πι­σμοῦ. Ὅ­λοι οἱ με­γά­λοι Μῦ­σται, οἱ Προ­φῆ­ται καί οἱ Ἅ­γιοι ἐ­πε­δί­ω­ξαν, ὡς Πνευ­μα­τι­σταί, τήν σω­στήν Ἀρ­χήν, διά νά ἀ­νυ­ψώ­σουν τόν ἄν­θρω­πον ψυ­χι­κῶς καί νά τόν φω­τί­σουν πνευ­μα­τι­κῶς. Δυ­στυ­χῶς αἱ δι­ά­φο­ροι θρη­σκεῖ­αι, τά δόγ­μα­τα καί αἱ αἱ­ρέ­σεις, διά τῶν διχονοι­ῶν των, ἐξ αἰ­τί­ας τῶν προ­σω­πι­κῶν των συμ­φε­ρόν­των, ἠ­μαύ­ρω­σαν τόν ἱ­ε­ρόν σκο­πόν τῆς θρη­σκεί­ας καί ὡ­δή­γη­σαν τούς πι­στούς των εἰς τό ἀδιέξο­δον. Εἶ­ναι, λοι­πόν, ἀ­πό­λυ­τος ἀ­νάγ­κη νά γί­νῃ μί­α γε­νι­κή μεταρρύθμισις εἰς τούς κόλ­πους ὅ­λων τῶν θρη­σκει­ῶν. Εἰς τό ἔρ­γον τοῦ­το θά βο­η­θή­σῃ ἀ­πο­τε­λε­σμα­τι­κῶς μό­νον ὁ Πνευ­μα­τι­σμός, ὅ­στις οὐ­δε­μί­αν θέ­λει διάκρι­σιν με­τα­ξύ τῶν ἀν­θρώ­πων, ἀρ­κεῖ οἱ ἰ­θύ­νον­τες τά Πνευ­μα­τι­στι­κά Σωμα­τεῖ­α νά μή εἶ­ναι φι­λό­δο­ξοι, ἐ­γω­ι­σταί μέ τά­σεις ἐ­ξα­σφα­λί­σε­ως τῶν πρωτεί­ων καί νά μή βα­σί­ζων­ται ἐ­πί τῆς δι­α­φη­μί­σε­ως τῶν με­σα­ζόν­των των, τά ὁ­ποῖ­α, ἐν πολ­λοῖς, εἶ­ναι «συ­σκευ­αί ὅ­λων τῶν Ἀ­νέ­μων». Ἐ­άν τά Πνευματιστι­κά Σω­μα­τεῖ­α δέν ἀ­παλ­λα­χθοῦν ἀ­πό τάς ἀν­θρω­πί­νους ἀ­δυ­να­μί­ας των, οὐ­δέν τό θε­τι­κόν ἀ­πο­τέ­λε­σμα θά ἔ­χουν αἱ ἐ­πι­δι­ώ­ξεις των καί θά ἐμπλέξουν τάς θρη­σκεί­ας ἔ­τι πε­ρισ­σό­τε­ρον εἰς τόν κυ­κε­ώ­να τῆς κα­κῆς φωτίσε­ως.

Πολ­λοί εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νοι, οἱ ὁ­ποῖ­οι αὐ­το­τι­τλο­φο­ροῦν­ται «Πνευ­μα­τι­σταί», ἀγνοοῦν­τες τε­λεί­ως τήν ση­μα­σί­αν τῆς λέ­ξε­ως. Διά τοῦ­το ἀν­τί νά προσφέρουν τάς ὑ­πη­ρε­σί­ας των εἰς τόν Πνευ­μα­τι­σμόν, δυ­σφη­μοῦν αὐ­τόν μέ τήν ἰ­δι­ό­τυ­πον ἀν­τί­λη­ψίν των πε­ρί τοῦ ἐρ­γου των.

Scroll to top