Διδασκαλία Ιπποκράτους

Εισαγωγική διδασκαλία Ιπποκράτη περί Ιατρικής και τα καθήκοντα των ιατρών.

Από το βιβλίο των εκδόσεών μας: “Ιπποκράτης: Πνευματική Ιατρική, Τόμος Α'”

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ:

Χά­ρι­τι Θεί­ᾳ, Κύ­ρι­ε τῶν Δυ­νά­με­ων, ἀ­να­λαμ­βά­νω χρέ­η ὑ­ψη­λά, χρέ­η πρός σω­τη­ρί­αν τοῦ ἀν­θρω­πί­νου γέ­νους. Πρω­τί­στως ὅ­μως θέ­λω, ὅ­πως ὁ κό­σμος τῆς ἀ­μα­θεί­ας (καί ἐν­νο­ῶ τόν κό­σμον τῆς γη­ί­νης σο­φί­ας), δώ­ση ἰ­δι­αι­τέ­ραν προ­σο­χήν εἰς τά ὅ­σα πρό­κει­ται νά ἀ­να­φέ­ρω.

Ἡ τέ­χνη τῆς ἰ­α­τρι­κῆς δέν εἶ­ναι ἁ­πλῶς τέ­χνη μό­νον, εἶ­ναι πρω­τί­στως ἱ­ε­ρόν κα­θῆ­κον. Ὁ Ἰ­α­τρός, ἐ­άν δέν ἔ­χη τό σθέ­νος νά ἀν­τι­με­τω­πί­ση τάς ἀ­σθε­νεί­ας ὡς κυ­νη­γός, καλ­λί­τε­ρον νά ἀ­κο­λου­θή­ση ἄλ­λο ἐ­πάγ­γελ­μα.

Ἡ Ἰ­α­τρι­κή συν­δέ­ε­ται ἄ­με­σα μέ τήν Θε­ό­τη­τα. Δέν πρέ­πει λοι­πόν νά πα­ρεμ­βαί­νη εἰς αὐ­τήν τό συμ­φέ­ρον.

Ἡ Ἰ­α­τρι­κή εἶ­ναι ἡ μό­νη ἀ­πό τάς ἐ­πι­στή­μας ἡ ὁ­ποί­α εἶ­ναι ἱ­ε­ρά. Πᾶς ὅ­στις ἐ­πω­φε­λεῖ­ται τοῦ πτω­χοῦ, τοῦ ἀ­νι­κά­νου νά πλη­ρώ­ση τό ὀ­φει­λό­με­νον ἤ νά ἐ­πω­φε­λῆ­ται τῆς ἕλ­ξε­ως τῶν γυ­ναι­κῶν, πρός τέρ­ψιν αὐ­τοῦ, ἁ­μαρ­τά­νει ὡς ὁ χει­ρό­τε­ρος τῶν ἁ­μαρ­τω­λῶν.

Ὁ Ἰ­α­τρός ὀ­φεί­λει νά θε­ρα­πεύ­η, ἀ­δι­ά­φο­ρον ἐ­άν καί τήν ζω­ή του ἀ­κό­μα δι­α­κιν­δυ­νεύ­η. Ὁ ἰα­τρός ὀ­φεί­λει νά εἶ­ναι ἀ­φι­λο­κερ­δής νά μή ἀ­ρέ­σκε­ται εἰς τάς παν­τοί­ας τέρ­ψεις τῶν ἀν­θρώ­πων. Νά εἶ­ναι με­τρι­ο­πα­θής, νά ἐ­πι­δι­ώ­κη πᾶν τό ὠ­φέ­λι­μον, νά κα­τα­δι­ώ­κη πᾶν τό βλα­βε­ρόν, νά συμ­βου­λεύ­η· ἀ­κό­μα καί νά βο­η­θῆ τόν πά­σχον­τα! Δι­ό­τι ἐ­άν αἱ ἀ­ρε­ταί αὗ­ται δέν ἐ­φαρ­μο­σθοῦν εἰς τήν πρᾶ­ξιν, ὁ ἰα­τρός δέν εἶ­ναι ἰα­τρός, ἀλ­λά ἔμ­πο­ρος τῶν ψυ­χῶν. Ἐμ­πο­ρεύ­ε­ται ὅ,τι δέν τοῦ ἀ­νή­κει καί θά δώ­ση λό­γον εἰς τήν Θεί­αν Ἀ­νά­κρι­σιν.

Ἐ­άν σή­με­ρον ἡ ἀν­θρω­πό­της χω­λαί­νει ὡς πρός τήν μή εὕ­ρε­σιν τῶν ἀν­τι­δό­των, τοῦ­το ὀ­φεί­λε­ται ἀ­πο­κλει­στι­κῶς καί μό­νον εἰς τήν ὑ­λι­κήν κερ­δο­σκο­πί­αν τοῦ ὀ­νο­μα­ζο­μέ­νου ἰα­τροῦ, ὅ­στις πα­ρά τάς πε­πλα­νη­μέ­νας του γνώ­σεις, οὐ­δέν εἶ­ναι ἄ­ξιος νά πρά­ξη ὑ­πέρ τῆς ἀν­θρω­πό­τη­τος.

Θά βο­η­θή­σω μό­νον τούς ὀ­λί­γους, τούς ἱ­κα­νούς, τούς πραγ­μα­τι­κούς ἰα­τρούς τῆς Θεί­ας Φω­τί­σε­ως. Εἰς αὐ­τούς καί μό­νον θά δώ­σω τό φῶς. Ὅ­σοι ἐκ τῶν ἄλ­λων θά προ­σπα­θή­σουν νά ὑ­πο­κλέ­ψουν τό δι­καί­ω­μα αὐ­τό, εἶ­μαι ὑ­πο­χρε­ω­μέ­νος ἀ­πό τήν Θεί­αν Ἀρ­χήν, ὅ­πως τούς κα­τα­στή­σω ἀ­πό­λυ­τα ἀ­νι­κά­νους, ἵ­να κα­τα­στρα­φοῦν ἐκ τῶν ἰ­δί­ων αὐ­τῶν ἁ­μαρ­τη­μά­των.

Εὐ­χα­ρι­στῶ, Κύ­ρι­ε, διά τήν νέ­αν δύ­να­μιν, πού εἰ­σέρ­χε­ται ἀ­πό τοῦ­δε εἰς τό προ­σκή­νιον τῆς ἀ­νάγ­κης. Εὐ­χα­ρι­στῶ.