Σύντομη περιγραφή του βιβλίου: ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
Επιβλητικό, λυρικό, υπέροχα ιστορικά τεκμηριωμένο ξέσπασμα πίστης,… το εμπνευσμένο αυτό έργο του ιστορικού και ποιητή Αναστάσιου-Μιλάνου Στρατηγόπουλου μιλάει για τα θεανθρώπινα Πάθη…
Η πορεία προς τη Σταύρωση,… οι δοκιμασίες των Παθών της Μεγάλης Εβδομάδος,… η Αρχή του τέλους… εξυψώνονται και εμβαθύνονται με το λυρισμό του συναισθήματος… Το μυστήριο και το μέγεθος της θυσίας του Υπερανθρώπου, η μυστηριακή αύρα που περιέβαλλε τον Ιησού,… οι θείες υπερκόσμιες δυνάμεις που Τον προστάτευαν ως το Μεμυημένο των μεμυημένων,… όλα βρίσκουν πια τη σωστή τους θέση μέσα στην καρδιά, το πνεύμα και την ψυχή μας ύστερα απ’ αυτό το ανάγνωσμα…
Και είναι όλα εκείνα ακριβώς που καθιστούν το σύγγραμμα αυτό στοιχείο απαραίτητο για την επίτευξη μίας ουσιαστικής ενδοσκόπησης, αλλά και κατανόησης του θείου δράματος.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ – Η ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΥΣΙΑΝ
ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ – Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ
ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ – Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ
ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ – ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΡΑΓΙΚΗ ΩΡΑ
ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ – ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΤΡΑΓΙΚΗΣ ΩΡΑΣ
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ – ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟ – Η ΛΕΥΚΗ ΟΠΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ
ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ
Η ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΥΣΙΑΝ
«Ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεταί σοι πραΰς καί ἐπιβεβηκώς ἐπί ὄνον καί πῶλον, υἱόν ὑποζυγίου».
(ΖΑΧΑΡΙΑΣ)
«Γιά τήν ψυχή πού ἔρχεται ἀπό τόν οὐρανό, ἡ γέννησις εἶναι θάνατος», εἶπε πέντε αἰῶνες προτήτερα ὁ Ἐμπεδοκλῆς. Καί γιά τήν ψυχή πού πηγαίνει πρός τόν οὐρανό, ὁ θάνατος εἶναι γέννησις. Ὅσο πιό ὑπέροχο εἶναι τό πνεῦμα πού κλείνεται μέσα στή γήινη σάρκα, τόσο καί μεγαλύτερος ὁ ἀγῶνας του γιά νά ξανάβρῃ τή συνείδησι τῆς ἀποστολῆς του, γιά νά ξαναθυμηθῇ τό προαιώνιο παρελθόν του, — πού ἡ πτῶσις του, ἀπό τήν αἰώνια ἀνάγκη τῆς κινήσεως, ἡ ὑποταγή του στούς νόμους τῶν γηίνων στοιχείων, τό εἶχε κάμει νά ξεχαστῇ — γιά νά ξυπνήσῃ καί πάλι τίς θεῖες δυνάμεις πού ἔχει ναρκώσει μέσα του ἡ ἐπίδρασις τῆς σκοτεινῆς φυλακῆς τοῦ σώματος τοῦ ὑλικοῦ.
…
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Ἰησοῦν τόν Ναζωραῖον, ταραξίαν τῆς κοινωνίας, συνωμότην κατά τοῦ Καίσαρος, ψευδο-Μεσσίαν, ὡς διά τῆς μαρτυρίας τῶν περισσοτέρων τοῦ ἔθνους του ἀπεδείχθη, ὁδηγήσατε εἰς τόν συνήθη τόπον τῶν ἐκτελέσεων καί πρός ἐμπαιγμόν τῆς βασιλικῆς του μεγαλειότητος, σταυρώσατέ τον ἐν μέσῳ δύο ληστῶν. Ὕπαγε ραβδοῦχε, ἀπόστειλε τούς σταυρούς».
(Ἡ ἀπόφασις τοῦ Πιλάτου)
Ὁ οὐρανός ὡμίλησε μέ τό στόμα τῆς Ἀβύσσου· ἀπεφάσισε τήν θυσίαν: Τό αἷμα ἔπρεπε νά χυθῇ, ὁ Πόνος ἔπρεπε νά θριαμβεύσῃ γιά τήν ἀνύψωσιν τῶν ἀνθρωπίνων πλασμάτων τοῦ γηίνου κύκλου τῆς κοσμικῆς ἐξελίξεως. Οἱ γιγάντιοι ἐκτελεσταί τῆς δημιουργικῆς Θελήσεως, τά οὐράνια Ἐλοχίμ, παρέλαβον προσωρινῶς ἀπό τή νύχτα τῆς ἀγωνίας τοῦ Κήπου, ὅλες τίς θεῖες δυναμικότητες τοῦ ἐνσαρκωμένου Θεοῦ, γιά νά τοῦ τίς ἐπιστρέψουν σέ λίγες ὧρες, καί ἄφησαν τόν Κατάδικον Ὑπεράνθρωπον νά βαδίσῃ πρός τό ἐξυψωτικόν μαρτύριον – τήν σφραγῖδα τῆς ἀναπλαστικῆς ἀποστολῆς του. Τόν ἐθωράκισαν μόνον μέ τήν ἀπάθειαν καί τόν ἄφησαν ἀνάμεσα στήν ἄγρια τρικυμία τῶν παθῶν. Ὁ οὐρανός ἔκλεισε προσωρινά, γιά ν’ ἀνοίξῃ καί πάλι λαμπρότερος μέ τό κλειδί τοῦ Πόνου…
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.