22-5-1963

Ποῖος ὁ σκοπός τῆς ὀντότητος εἰς τήν Γῆν

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ· ῎Ερχομαι διά νά δώσω τήν ἐξήγησιν· Καταμετρᾶται τό ψυχικόν σθένος ἀπό τήν ἔντασιν τοῦ πνεύματος εἰς τάς καλάς ἤ μή πράξεις, διότι σκοπός τῆς ἐπαναφορᾶς τῆς ὀντότητος εἰς τόν γήϊνον κόσμον εἶναι νά ἀποκτήσῃ σθένος. ᾿Αναλόγως, λοιπόν, τῶν περιστάσεων, ὁ ἄνθρωπος δελεάζεται ἀπό τάς ἕλξεις τῆς γηΐνης ζωῆς.

᾿Ιδού, λοιπόν, ποίαν στάσιν θά λάβῃ τό ἐλεύθερον καί ἀνενόχλητον πνεῦμα καί πῶς θά ἐνεργήσῃ ἔναντι τῆς ψυχῆς. ᾿Εάν ἰσοδυναμήσῃ μετ’ αὐτῆς, ἡ ὀντότης εἶναι ἐντός τοῦ Νόμου πού ὁ Πνευματικός Κόσμος καθώρισεν. ᾿Εάν παρ’ ὅλας τάς ἕλξεις ὑποταχθῇ εἰς τήν ψυχήν, ὑπερισχύει ἐν αὐτῷ ἡ δύναμις ἥν ἀπέκτησεν ἐν τῷ Οὐρανῷ ἀπό τάς διδασκαλίας κ.λπ. ᾿Εάν ὅμως ἡ ψυχή ὑποταχθῇ εἰς τό πνεῦμα, τότε δέν ὑπάρχει ἄλλη διέξοδος, εἰμή ἡ ἀκολούθησις τοῦ δρόμου τῆς ἀπωλείας.

Τά σημεῖα τά ὁποῖα δέν ἐννοεῖτε, θά ἐξηγῶ ἐγώ.

Τό πνεῦμα εἴπομεν ὅτι ἐμφανίζεται καθαρόν, ἐλεύθερον, χωρίς νά εἶναι ἐπηρεασμένον ἀπό τάς δύο ἀντιθέτους δυνάμεις. ᾿Ανδροῦται ἡ ὀντότης, ἀποκτᾶ γνώσεις, διακρίσεις καί συγκρίσεις. ᾿Εάν ἡ ψυχή ἔχει ὀλίγον σθένος, τό ὁποῖον ἀπέκτησεν, διά σήματος μεταδίδει εἰς τό πνεῦμα ποίαν ἀπόφασιν εἶναι προτιμότερον νά λαμβάνῃ· τό πνεῦμα ἐπηρεάζεται ἀπό τήν ἔνδον φωνήν καί οὕτω ὑπερπηδώντας τό πρόσκομμα, ἡ ὀντότης εὑρίσκεται εἰς τόν δρόμον τῆς ἀνωτέρας ποιότητός της. Πολύ δύσκολον ἀπό τό σημεῖον αὐτό ἡ ὀντότης νά ὀπισθοχωρήσῃ.

᾿Εάν ὅμως τό σθένος εἶναι μέν κάπως ἀνώτερον τῆς παρελθούσης ἐμφανίσεως τῆς ὀντότητος εἰς τήν Γῆν καί τό πνεῦμα ἀπό ἀπερισκεψίαν (διότι εἶναι ἐλεύθερον) δοκιμάσει –ἄς εἴπω– τήν ἐμφανισθεῖσαν ἕλξιν τοῦ γηΐνου κόσμου, τότε ἡ ζύμη τῆς ψυχῆς χάνει εἰς ἀπόδοσιν καί αὐτομάτως τό πνεῦμα λαμβάνει μεγαλυτέραν ἔντασιν πρός καθυπόταξιν τῆς ψυχῆς. ᾿Ιδού, μία ψυχή κακῆς ποιότητος, ὄχι κακίστης ὡς ἦτο πρότερον· πάντως ὅμως κακῆς. ῾Η ψυχή αὕτη, ἐάν ξυπνήσῃ ἐντός τοῦ σκότους της καί ἴδῃ τό Φῶς τῆς ᾿Αληθείας, δύναται νά ἀνεύρῃ τό ἀπολεσθέν μέρος τοῦ κέρδους της καί νά ἐνταχθῇ εἰς τήν διδασκαλίαν τοῦ Φωτισμοῦ. Αἱ λεπτομέρειαι εἶναι πάμπολλαι, πού μόνον ὁ Πνευματικός Κόσμος ἀσχολεῖται μέ αὐτάς.

Τόν ὁρισμόν (τοῦ σθένους) θά λάβετε μόνον ἀπό τόν ῎Αρχοντα Φαράχ.

Πυθαγόρας

3 – 11 – 1965

῾Η Γῆ πάντα γεννᾶ τήν ψευδαίσθησιν

ΗΣΙΟΔΟΣ· Παρά τάς ἀντιξοότητας τῆς ζωῆς, αἱ Δυνάμεις τοῦ Πνευματικοῦ Κόσμου εἰσχωροῦσαι ἐντός τῆς ὀντότητος, μετριάζουν τά πάντα καί διευκολύνουν τήν ὁδόν σας. ῾Ως γνωρίζετε οἱ Νόμοι τοῦ Δημιουργοῦ δέν κάμπτονται, διότι ἐάν ἐγένετο τοῦτο, (ὦἣ) ἀδικία τοῦ Θεοῦ θά ἦτο πράγματι ἀνθρώπινος. ᾿Εάν ὅμως ὁ ἄνθρωπος διά τῆς διδασκαλίας κάμπτεται καί (ὦἣ) οὐσία αὐτοῦ μετατρέπεται εἰς ἁγνοτέραν, τότε (ὦἣ) ὀντότης του ὑπόκειται εἰς ἄλλους Νόμους.

Τά πάντα κινοῦνται ἐντός τῶν ἀνεγερθέντων Νόμων τοῦ Πλάστου. ῾Η Δημιουργία εἶναι φαινόμενον ἄγνωστον εἰς τούς ἀνθρώπους. Παρ’ ὅλην των τήν σοφίαν, 1/2ς ἄσοφοι παρουσιάζονται εἰς τάς Πύλας τοῦ Οὐρανοῦ. Μετανοοῦν διά πολλά σφάλματά των, χωρίς νά ὑπάρξῃ οὖς νά τούς ἀκούσῃ. ῎Αρα, (ὦἣ) μετάνοια εἶναι ματαία παράλλαξις.

῞Οταν ἔπρεπε νά σκεφθοῦν μέ σύνεσιν τήν ὁδόν των, ἠδιαφόρουν. Εἶχον τήν πεποίθησιν ὅτι (ὦἣ) σοφία των ἦτο ὀρθή. ᾿Ιδού, ὅμως, πού ἀργά ἀντιλαμβάνονται τήν μή ὀρθότητα αὐτῆς. Μόνοι των ἐνήργησαν κατά τήν σκέψιν των καί σήμερον μόνοι των ἀποφασίζουν τήν τιμωρίαν των.

Εἰς τήν Γῆν ὁ ἐγωισμός των ἤνθει τόσον, ὅσον νά νομίζουν τούς ἑαυτούς των ταπεινούς καί εἰλικρινεῖς. ῾Η Γῆ πάντα γεννᾶ τήν ψευδαίσθησιν.

῾Ησίοδος