ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΟΣ: ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ

ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ: Η έννοια της αιωνιότητος νοείται μόνον δια της αθανασίας της ψυχής. Η αθανασία της ψυχής είναι κεχαραγμένη εις το υποσυνείδητον. Απόδειξις δε τούτου είναι ότι ο άνθρωπος, ενώ γνωρίζει ότι είναι θνητός, αποβλέπει εις τα υλικά του συμφέροντα, ωσάν να ήτο αθάνατος.

Λέγεται ότι ο Θεός είναι Αθάνατος. Η ψυχή του ανθρώπου είναι πνοή του Θεού, άρα είναι αθάνατος.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄

Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ: Η Δύναμις του Αγνώστου είναι η Υπερτάτη Δύναμις. Όπου ο άνθρωπος δεν εξακριβώνει μίαν δύναμιν και μεταφέρει αυτήν εις άγνωστον παράγοντα, η δύναμις, λέγω, αυτή είναι η Δύναμις του Υπερπέραν, δηλαδή το σημείον από όπου εκχύνεται η Αθανασία.

Η λέξις “Αθανασία” δεν θα είχεν έννοιαν εις τα λεξικά σας, εάν πράγματι δεν υπήρχε. Πόθεν ο άνθρωπος εύρε αυτήν;

Την εύρε πρώτον δια της φαντασίας, βασιζομένης επί λογικών πορισμάτων και δεύτερον από τους Λόγους του Κυρίου.

Άρα η αθανασία της ψυχής ήτο γνωστή από παμπαλαίους χρόνους· αλλ’ ουχί ξεκάθαρη, όπως εφαντάσθη αυτήν το καθαρόν πνεύμα της Ελληνικής Αρχαιότητος.

Η αθανασία της ψυχής εθεωρήθη από τας Διδασκαλίας του Κυρίου, ως φως αληθινόν.

Έχετε πάμπολλα παραδείγματα εις την καθημερινήν σας ζωήν περί της αιωνιότητος της ψυχής και της παρουσιάσεως αυτής εις φιλικά, εις συγγενικά και εις ξένα πρόσωπα ακόμη. Και όλα αυτά τα υπερφυσικά φαινόμενα, δεν είναι τίποτε άλλο από εκδηλώσεις διαφόρων πνευμάτων, που μόνον τούτο αποδεικνύει εξ εαυτού του, ότι η ψυχή είναι αθάνατος.

Ουδείς κατέχει σήμερον την Κλείδα των Επουρανίων Μυστηρίων. Ταύτην θα εύρουν οι ερευνηταί εις τους λόγους του Άρχοντος Φαράχ. Εκεί αναλύεται το παν και τα μυστήρια του Ουρανού διαλευκαίνονται.

Η δύναμις της Αθανασίας είναι ανυπολόγιστος, διότι ο άνθρωπος στερείται γνώσεως υψηλής, προς κατάκτησιν γνώσεως αληθινής.

Το Αληθές είναι Δύναμις, αλλά Δύναμις Υπερκόσμιος.

Το Ψεύδος είναι αδυναμία της οντότητος και έχει δύναμιν μόνον εις τον φθαρτόν κόσμον. Η αδυναμία κατατρώγει την δύναμιν της οντότητος εν τη Γη, οπότε η οντότης δεν είναι εις θέσιν να εύρη την πραγματικήν οδόν προς σωτηρίαν της και ακολουθεί την εσφαλμένην, νομίζουσα ότι είναι αθάνατος, ενώ γνωρίζει ότι ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε βήμα του, δια να του αποδείξη την εσφαλμένην ιδέαν, ην απέκτησε εκ της τριβής του εις τα γήϊνα.

Ο Θεός είναι Αθάνατος, το γνωρίζουν όλοι· αλλ’ ουδείς βλέπει τον Θεόν. “Άρα”, λέγει ο αναιδής, “δεν υπάρχει”. Και τότε συμβαίνει κάτι άλλο. Απροσδοκήτως ο θάνατος του αφαιρεί την ζωήν και οι σύντροφοί του χαιρετούν την μνήμην του!

Ποίαν μνήμην, αφού εξεμηδενίσθη δι’ αυτούς; Άρα, είναι και τούτο ένα χλεύασμα του ανθρώπου προς τον άνθρωπον. Ενώ, εάν τον ετίμων ως ψυχήν, η μνήμη του δύναται, δια των καλών πράξεων των οικείων του, να ανυψώση αυτόν εις ωρισμένας βαθμίδας ανακουφίσεως.

Σήμερον ομιλώ δια την “θεωρητικήν”, ως λέγετε σεις δύναμιν της Αθανασίας. Την πρακτικήν πλευράν διαφωτίσεως, θα αναγνωρίσετε. Λέγοντας “διαφωτίσεως”, δεν εννοώ ότι θα φωτισθήτε, δια να καταλήξετε και πάλιν εις την «θεωρητικήν», αλλά δια φαινομένων ισχυράς εντάσεως, ο φόβος να σας ανοίξη τον εσώτερον οφθαλμόν.

Τι είναι τα φαινόμενα δεν εξηγώ, διότι θα έπαυαν πλέον να είναι κάτι το εκπληκτικόν.

Ο άνθρωπος είναι πολύ αδύνατος, δια να εισχωρήση εις τα Μυστήρια του Ουρανού. Δια τούτο βοηθείται, δια πρώτην φοράν, από τον Ουρανόν, δια να του αποδείξη την Ισχύν Του εις Πνεύματα Αθάνατα.

ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΟΣ

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΥΣΤΟΥ

Το έργον τούτο διαιρώ εις τρία μέρη:

1^ον) Η Γνώσις της Αγάπης.

2^ον) Η Ενέργεια της Πίστεως.

3^ον) Η ωλοκληρωμένη ευσέβεια της οντότητος.

Προτού εξηγήσω τα τρία ταύτα μέρη του λόγου, είναι ανάγκη να γνωρίσετε τι είναι “μύστης”. Ο μύστης δεν γίνεται δια της γνώσεως, αλλά γεννάται τοιούτος. Έχει εντός αυτού το “μυστήριον” της δόξης του Κυρίου.

Δηλαδή, δια μέσου αυτού, αποκτά δυνάμεις υπερφυσικάς και επικοινωνεί μετά του Θείου, οπότε η αγάπη εντός αυτού αναγεννάται δια τον άνθρωπον. Η πίστις του ενδυναμούται δια μέσου της Φωτίσεως και η ευσέβειά του ολοκληρούται προς άπαν το Βασίλειον του Κυρίου. Ουχί μόνον παραδέχεται τον ΑΝΑΡΧΟΝ ως Αρχήν των Πάντων, αλλά και τον Κύριον, τον Υιόν Αυτού ως Αρχηγόν του Επουρανίου Βασιλείου. Μετ’ Αυτού δε και άπαντας τους Αρχηγούς των διαφόρων κλάδων και συνεργάτας του Σωτήρος.

Ο μύστης έχει την καρδίαν καθαράν, το πνεύμα φωτεινόν και την ψυχήν ακαταμάχητον.

Ήτοι, το Πονηρόν Πνεύμα δεν δύναται να καταβάλη αυτόν, διότι έχει προσόντα εξ Ουρανού, άτινα καλλιεργεί εν τη Γη, ίνα προσδώση εις αυτά την Θείαν αίγλην της έλξεως. Ο μύστης είναι πράος, ακούει όλας τας απόψεις των αδελφών, δεν βιάζεται ν’ απαντήση ιδιαιτέρως εις τον καθένα, ομιλεί με σεβασμόν προς όλους διότι η κάθε οντότης έχει ακτίνα τινά του Θείου και ο μύστης, διά της προσπαθείας του, ήτις είναι μυστική, εκπέμπει φωτεινόν κρίκον συνδέσεως αυτού μετά των λοιπών ψυχών. Λέγω “ψυχών” και ουχί “οντοτήτων” διότι η σύνδεσις αύτη είναι ψυχική. Ο μύστης γνωρίζει πολλά εκ των Διδασκαλιών του Ουρανού, άτινα είναι κεκρυμμένα εντός της Αποθήκης αυτού, ήτις είναι το υποσυνείδητον, αντλεί ζωογόνους δυνάμεις και μετατρέπει αυτάς ο εγκέφαλός του εις λόγον δημιουργικόν, ώστε, ομιλών προς τους αδελφούς του, να κρατή τον κάθε ένα εξ αυτών δέσμιον εις τον κρίκον του λόγου του. Εξαγνίζει τας ψυχάς των, το δε πνεύμα των αναπτερώνει, αφού πρώτον εξαλείψη εξ αυτού πάσαν εικόνα γήϊνην, ώστε ο λόγος του να έχη άμεσον απήχησιν προς πάντας και, ως σπόρος, να δώση ωφελίμους καρπούς, ίνα οι καρποί ούτοι ικανοποιήσουν άπαντας τους αδελφούς έξω του Κύκλου ή της μικράς Αδελφότητος.

Σήμερον, εν τη Γη σας, δεν ευρίσκονται πολλοί μύσται και ούτοι είναι αφανείς· διότι γνωρίζουν την ματαιότητα του υλικού κόσμου. Συν τω χρόνω θα αυξηθούν. Οι ολίγοι, οίτινες υφίστανται ως «μεσάζοντα του Θείου», παραμένουν επίσης αφανείς. Δεν τους ενδιαφέρει η φήμη, ήτις μεταμορφώνει τα πάντα και συνεχώς ψεύδεται. Ο μύστης είναι επικοινωνός· ουχί όμως ότι και οι επικοινωνοί είναι μύσται. Επικοινωνοί υπάρχουν πολλοί, οίτινες είναι όργανα όλων των Ανέμων. Το σημείον τούτο θα σας εξηγήση εν τω έργω του ο Όμηρος.

Η λέξις μύστης, ως είπον, σημαίνει: άνθρωπον, όστις γνωρίζει μυστικά τινά του Ουρανού και φυλάσσει αυτά ως θησαυρούς εν τη μνήμη του, χωρίς ταύτα να γίνονται γνωστά εις τους λοιπούς αδελφούς. Ο μύστης είναι ο θησαυροφύλαξ των Ουρανίων Μυστηρίων. Δηλαδή γνωρίζει πολλά και δεν αποκαλύπτει αυτά, εφ’ όσον τα Ανώτατα Πνεύματα δεν του το επιτρέπουν.

Οι χοίροι, τι γνωρίζουν από την αξίαν των μαργαριτών; Το αυτό συμβαίνει και με πολλούς εκ των αδελφών, οίτινες, παρ’ όσα μανθάνουν, δεν εννοούν ν’ αντιληφθούν την σοβαρότητα του Λόγου και τας ομιλίας του Πνευματικού Κόσμου, και δυνατόν εις άλλο κέντρον διασκεδάσεως να χλευάζουν τα πάντα. Δια τούτο λέγω, ότι ο πραγματικός μύστης αποφεύγει να συναναστρέφεται με αδελφούς, οι οποίοι έχουν εντός αυτών τον ψίθυρον του Πονηρού Πνεύματος.

1. Η ΓΝΩΣΙΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ο μύστης είναι ο μόνος όστις ησκήθη εις την Γνώσιν της Αγάπης. Διότι, εάν δεν ησκείτο, δεν θα ήτο πράος, ήρεμος, ελκυστικός εις τον λόγον και αγαθός εις την καρδίαν. Όταν ο άνθρωπος ούτος έχει εντός αυτού την Γνώσιν της Αγάπης, τούτο σημαίνει ότι έχει εντός αυτού την έννοιαν του Θεού. Η Αγάπη, αυτή καθ’ εαυτήν, είναι ή Όψις του Θεού. Και ως δεν δυνάμεθα να ίδωμεν το Πρόσωπον του Θεού, ωσαύτως δεν δυνάμεθα να ίδωμεν το βάθος της Αγάπης. Ιδού η άμιλλα των Αρχηγών του Πνευματιικού Κόσμου δια την Αγάπην. Όσον πλησιάζομεν προς αυτήν, τόσον αισθανόμεθα ότι ευρισκόμεθα πλησιέστερον προς τον Θεόν. Είναι η γνώσις της Αγάπης. Όσον είναι απέραντος η Γνώσις, τόσον είναι και η Αγάπη. Όταν εμβαθύνετε εις την Γνώσιν αυτής, τότε θα δικαιώσετε τον Μοναδικόν Άνθρωπον, όστις εθυσιάσθη υπέρ αυτής· ουχί άνευ λόγου, αλλά δια να σώση τους αδελφούς Αυτού. Και επειδή ουδείς άνθρωπος ήτο, είναι και θα είναι άξιος να θυσιασθή εις τον βωμόν του πάθους, δια να ανυψώση τους ανθρώπους από τα σκότη του Ερέβους, ωνομάσθη ο άνθρωπος ούτος Θεός.

Την απόφασιν ταύτην μόνον εις Θεός ηδύνατο να αναλάβη. Και, δια να είμεθα ακριβέστεροι, ονομάζομεν τον Ναζωραίον “Θεάνθρωπον”.

Πάντες οίτινες σέβονται πρώτον τον εαυτόν των και ύστερον τους αδελφούς αυτών, παραδέχονται, άνευ συζητήσεως, τα όσα ανέφερον, με την διαφοράν, ότι δεν δύνανται να εννοήσουν το βαθύ νόημα της θυσίας του Σωτήρος.

Ο μύστης είναι εκείνος, όστις ενοραματίσθη, επείσθη και απεδέχθη την αλήθειαν ταύτην εις τους παρελθόντας αιώνας, εις την σημερινήν εποχήν και εις το μέλλον. Εις αληθής μύστης επικοινωνεί μετά του Απείρου. Και όταν λέγω «Άπειρον» εννοώ την Θείαν Αρχήν· εκείθεν λαμβάνει οδηγίας, προφητείας και υψηλά δια τον άνθρωπον διδάγματα της Γνώσεως και της Ψυχής. Διότι η καλλιέργεια του πνεύματος δεν είναι η αυτή εν τω Ουρανώ, ως επι της Γης. Η μεν είναι ορθή, η δε εσφαλμένη. Το αυτό και δια την ψυχήν· αύτη ευκολότερον καλλιεργείται εν τω Ουρανώ και δυσκολώτερον εν τη Γη. Όσοι όμως κατορθώσουν να μορφώσουν αυτήν εν τη Γη, γίνονται μύσται αφανείς, αλλά ισχυροί εις τον σπόρον του λόγου των.

Ωμίλησα αρκετά περί του τι εστί μύστης. Οι μύσται είπον, ότι γεννώνται και δεν γίνονται δια της εκπαιδεύσεως· υπάρχουν όμως μύσται οίτινες δεν γνωρίζουν ότι επανήλθον δια της μετενσαρκώσεώς των εις τον κόσμον σας, ίνα διδάξουν. Διότι η λήθη της προϋπάρξεώς των δεν εφωτίσθη εις αυτούς, δια του Θείου Φωτός. Δηλαδή το Θείον Φως τους φωτίζει, αλλά δεν εφώτισε τον λόγον δια τον οποίον επανήλθον εις την άμοιρον Γην. Τούτους τους έλκομεν δια του Πνευματισμού και βαπτίζονται από την Θεότητα ως “πνευματισταί”. Αφού, λοιπόν, διαφωτισθούν, δια μέσου της Θείας Αρχής μας, αναλαμβάνουν την υποχρέωσιν έναντι της Θεότητος να βαδίζουν επί των βημάτων των Μεγάλων Μυστών. Τα βήματά των θα είναι τα πρώτα βήματα του μύστου, ίνα, ολίγον κατ’ ολίγον, εισέλθουν εις το μέγα μυστήριον της ζωής και του θανάτου. Διότι ο μεν θάνατος είναι αιωνία ζωή, η δε γηϊνη ζωή είναι πρόσκαιρος θάνατος. Ήτοι απολύτρωσις της ψυχής από το βάρος το γήϊνον: το σώμα.

2. Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Ο ακολουθών τα πρώτα βήματα του μύστου οφείλει να έχη ακραιφνή την πίστιν του προς τον Δημιουργόν· διότι εξ Αυτού λαμβάνει την ψυχικήν του ενέργειαν, ήτις αυξάνει εις αυτόν το σθένος και ενεργεί συγχρόνως επί του πνεύματός του.

Άνευ πίστεως ουδέν επιτυγχάνεται. Δεν θέλω να είπω, ότι εις τα πρώτα βήματά του ο μύστης δεν έχει κρίσιν. Δια της Θείας Φωτίσεως πιστεύει, ουχί τα είδωλα και τας αιρέσεις των διαφόρων θρησκειών, αλλά πιστεύει εις μίαν και μόνην αλήθειαν: την Αγάπην. Η Απρόσωπος αυτή δύναμις των Πάντων, είναι ο Δημιουργός των Κόσμων, ο Μέγας Πλάστης των Ψυχών, ενώ ο Υιός Αυτού είναι ο Σωτήρ των Ψυχών, Απεσταλμένος του Πατρός Του και Μέγας Φωτοδότης της Αληθείας. Το Πνεύμα Του, είναι συνυφασμένον με την Πνευματικήν Ενέργειαν του Αγίου Πνεύματος, ώστε από της πλευράς της φωτίσεως και καθοδηγήσεως των ανθρώπων, το Πνεύμα τούτο ν’ αποτελείται από την ενέργειαν της Τριαδικής Θεότητος! Και ενώ διαιρείται εις τρία Σκέλη, να είναι Εν και το Αυτό. Εάν αφαιρέσωμεν το Πνεύμα, τότε η Ενέργεια θα ήτο άσκοπος. Άρα δια του Πνεύματος κινούμενοι από την Ψυχήν, ασπαζόμεθα την Πίστιν και δια μέσου αυτής αναγνωρίζομεν και προσκυνούμεν τον Μέγα Δημιουργόν. Η Ενέργεια της Πίστεως, είναι τροφή εξαγνισμένη του Πνεύματος. Διότι, όταν η Πίστις είναι ακραιφνής, η ενέργεια του μύστου είναι πλήρης Αγάπης.

Ωμίλησα περί της Ενεργείας, δηλαδή πώς ενεργεί ο μύστης. Η λέξις αύτη “Ενέργεια” περικλείει πολλάς εννοίας. Ναι μεν η ενέργεια είναι κίνησις, πνευματική και σωματική, αλλά τι είδους κίνησις είναι αύτη, την οποίαν ημείς αναφέρομεν;

Είναι κίνησις μεταδιδομένη εκ του Πνευματικού Κόσμου. Αλλέως πως, Ενέργεια Θεία! Όταν, λοιπόν, εις τα πρώτα βήματά των οι μύσται γνωρίζουν την Αγάπην ως έννοιαν του Θείου και την Ενέργειάν της ως κατερχόμενον Φως εκ του Ουρανού επί της Πίστεως, δεν παραμένει άλλο τι παρά να ολοκληρώσωμεν την ευσέβειαν.

3. Η ΩΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΕΥΣΕΒΕΙΑ

Ευσεβείς δυνατόν να φαίνονται πολλοί εκ των ανθρώπων. Τούτο, όμως, δεν αρκεί. Διότι η ευσέβειά των είναι πλαστή· δεικνύουν προς τους αδελφούς, ότι έχουν και διατηρούν ευσέβειαν προς τα Θεία· ενώ η άλλη όψις αυτών των ανθρώπων είναι διάφορος της φαινομενικής αντιλήψεώς σας. Από την μίαν πλευράν φαίνονται αυτοί οι οποίοι δεν είναι, διότι ασελγούν κρυπτόμενοι όπισθεν του δακτύλου των. Ο ασελγής δεν δύναται να κρύπτεται· γίνεται γνωστός· προστατεύεται μόνον από το κύρος του. Ήτοι την θέσιν ην κατέχει εν τη Κοινωνία ή τα αγαθά, άτινα στερούνται οι άλλοι. Αυτοί ούτοι οι ασελγείς φέρουν την προσωπίδα του ευσεβούς και εν τω κρυπτώ χλευάζουν τα πάντα. Ημείς λέγοντες “ευσεβείς”, εννοούμεν εκείνους, οίτινες έχουν αγάπην απεριόριστον προς τους αδελφούς των και πίστιν ακραιφνή προς το Θείον. Όταν, λοιπόν, έχουν το προτέρημα τούτο, τότε ολοκληρώνουν την ευσέβειάν των προς τον Θεόν, τον Κύριον και τους Συνεργάτας Αυτού. Ήτοι τας μεγάλας μορφάς της Ιερωσύνης, ως είναι ο Ιερός Χρυσόστομος, ο Μέγας Βασίλειος και ο Ναζιανζηνός. Υπάρχουν και άλλαι Μορφαί, αλλ’ εγώ ανέφερον αυτάς, προς χαρακτηρισμόν της Ιερωσύνης.

Όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν είναι εις το αυτό ύψος. Ελάχιστοι μόνον, οίτινες είχον εντολήν Θείαν εξ Ουρανού να έλξουν και να καθοδηγήσουν τα ποίμνιά των προς την ορθήν οδόν του Σωτήρος. Όταν διαιρούμεν την Αρχήν του θρησκευτικού μας συναισθήματος και μαχόμεθα υπέρ ή κατά μιας εννοίας, τότε δεν ολοκληρούμεν την ευσέβειάν μας προς την Αρχήν του Θείου, αλλά διοχετεύομεν εντός του κόλπου της Εκκλησίας παντοία ζιζάνια, ικανά να φέρουν τας διχονοίας και τα μίση μεταξύ των αδελφών. Οι μύσται ουδέποτε ενδιεφέρθησαν δια τα ανθρώπινα πάθη και μίση. Διοχετεύουν εις τους αδελφούς των τον Λόγον του Κυρίου και μόνον. Εδίδασκον και διδάσκουν οι ελάχιστοι εξ αυτών την αγάπην προς τον πόνον, την πίστιν προς το αθάνατον Βασίλειον του Κυρίου και την ευσέβειαν προς τον εαυτόν των, ίνα δια μέσου τούτων, ολοκληρώσουν αυτήν, χάριν της Φωτίσεως του Θείου.

Δυστυχώς, εις την σημερινήν σας εποχήν εμφανίζονται ως οι κομήται οι μύσται. Είναι, ως είπον, ελάχιστοι, λόγω της κακής αντιλήψεως των ανθρώπων. Αργότερον θα αυξηθούν, δια να επέλθη ισορρόπησις μεταξύ Πνεύματος και Ψυχής.

Ωμίλησα δια τα πρώτα βήματα του μύστου, δηλαδή δι’ αυτούς οίτινες ανατέλλουν και οφείλουν να γνωρίζουν την οδόν των, ίνα μη ακολουθήσουν εσφαλμένην τοιαύτην. Οι προωδευμένοι, εκ των πνευματιστών, οίτινες και πάλιν είναι ελάχιστοι, δύνανται να φωτισθώσι, ακολουθούντες τα βήματα των Μεγάλων Μυστών, έχοντες υπ’ όψιν των, ότι μεγαλύτερος του Σωτήρος, ουδείς υπήρξεν. Άρα το πνεύμα των ας στραφή προς τον Ήλιον του Ουρανού, ίνα λάβουν εκείθεν το σθένος της ψυχής των, δια να σπείρουν το ωραιότερον άνθος της Δημιουργίας εις το εύφορον έδαφος: την Αγάπην.

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ