Τίτλος: ΠΕΡΙ ΝΟΜΩΝ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

ISBN: 960 85400 5 4

Σελίδες: 150

12.00 Τιμή περιλαμβάνει ΦΠΑ

Σύντομη περιγραφή του βιβλίου: ΠΕΡΙ ΝΟΜΩΝ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Ατελής ο άνθρωπος, ατελή και τα έργα του… Ακόμη πιο ατελείς οι νόμοι του…

Αγνοώντας πλήρως την ουσία του ανθρώπου και στερούμενοι τη θεία φώτιση, οι νομοθέτες στην εποχή μας συχνά θεσπίζουν μονοπλεύρως σκληρούς, άκαμπτους και μερικές φορές απάνθρωπους νόμους προωθώντας το φόβο του πολίτη και την ιδιοτέλεια…

Ομιλίες, διδασκαλίες και κείμενα που έχουν δοθή από τον Πνευματικό Κόσμο αναφέρονται ακριβώς σ’ αυτό το σημείο, καθώς και στο πώς οφείλουν οι νόμοι ν’ ανανεωθούν…

Μεγάλοι διδάσκαλοι, ανάμεσά τους ο Σόλων ο Αθηναίος και ο Αριστείδης ο Δίκαιος, μας μιλούν περί του ήθους και της ουσίας της νομοθεσίας και της δικαιοσύνης σ’ ένα έργο που απευθύνεται σε όλους… Εγκύπτουν στο πρόβλημα και την αναποτελεσματικότητα που παρουσιάζουν τα σύγχρονα νομοθετικά συστήματα και προαναγγέλλουν την άφιξη της Νέας Πολιτείας,… εκεί όπου οι νόμοι θα είναι πιο ανθρώπινοι, πιο πνευματικοί και λιγότερο γήινοι,… εκεί όπου η νομοθεσία θα είναι σύμφωνη με τις αρχές και τα διδάγματα του Πνευματικού Κόσμου.

Μερικά από τα περιεχόμενα

ΣΟΛΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Τι είναι Νόμος

ΦΑΡΑΧ: Οι Νόμοι του Ανάρχου

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ: Το Δίκαιον, αρχή της καλοσύνης

ΣΟΛΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Εις τους Νόμους σας υπάρχουν λανθασμέναι αντιλήψεις

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Ο ΔΙΚΑΙΟΣ: Η Δικαιοσύνη είναι ζήτημα συνειδήσεως

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ο άδικος δεν δύναται να βλάψη την ψυχήν του δικαίου

ΦΑΡΑΧ: Τι είναι Δικαιοσύνη

ΑΛΚΑΙΟΣ: Περί της θανατικής ποινής

ΟΜΗΡΟΣ : Νόμοι και Δικασταί

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ: Οι Νόμοι της Χρυσής Πολιτείας

Γ. ΓΚΙΓΙΕΡΜΕ: Η πρώτη χονδροειδής φύσις και οι μετέπειτα δέκα ημιτελείς Εντολαί του Μωϋσέως

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ: Ανήθικος Νόμος

ΣΟΛΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Η δικαιοσύνη επί της ανθρωπίνης φύσεως ως υποκατάστατον της αγάπης

ΣΟΛΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Αι ορθαί πράξεις σας καταπραΰνουν τον πανανθρώπινον πόνον

ΣΟΛΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Τα υπέρ και τα κατά του Κληρονομικού Δικαίου

Η ηθική αρχή εις τον άνθρωπον του δίδει την αγνότητα

ΠΙΝΔΑΡΟΣ:

Ο άνθρωπος, αγαπητοί μου γεννάται ελεύθερος εις την σκέψιν, μέχρις ότου αποκτήση αυτήν εις τον στίβον της ζωής του. Η σκέψις γεννάται από το πνεύμα. Εάν λοιπόν το πνεύμα είναι φωτισμένον, αι σκέψεις του είναι εφαρμόσιμοι εις την ζωήν και του δίδουν την δυνατότητα να εκτιμά αυτάς από την απόδοσίν των. Εάν το πνεύμα ασχοληθή με ζητήματα τα οποία δεν αφορούν την ποιότητα των έργων, διότι δεν συνεργάζεται το πνεύμα μετά του Θείου Φωτός, τότε παρεκτρέπεται και απομακρύνεται από την φώτισίν μας, δημιουργών ένα κόσμον κατά την ιδικήν του θέλησιν καί αντίληψιν.

Όταν λοιπόν ο άνθρωπος έχει ιλαρόν φως, έχει και ηθικάς αρχάς, αι δε ηθικαί αρχαί εξαγνίζουν τον άνθρωπον και ούτω λέγομεν ότι τούτος ή εκείνος έχουν αγνήν ψυχήν. Έχων ο άνθρωπος αγνήν ψυχήν, σημαίνει ότι υπεδούλωσε το πνεύμα του εις την ψυχήν και εχρησιμοποίησε την ισχύν του υπέρ του καλού και αγαθού, ώστε να τιμάται από τους συνανθρώπους του ως αποδοτικός εις το γενικόν συμφέρον.

Πόσοι όμως είναι οι άνθρωποι με αυτάς τας ηθικάς αρχάς και την φώτισιν του Ουρανού; Ελάχιστοι. Διότι η ανάγκη της ζωής επεμβαίνει εις τον χαρακτήρα των και εάν αυτός είναι άστατος, τότε μη αναμένετε από τοιούτον άνθρωπον κοινωφελές καλόν. Όσον δε η θέσις του ανυψούται εντός της κοινωνίας, τόσον πονηρότερος και υποκριτής γίνεται, εμφανίζων μορφήν αγαθήν, ενώ έχει ποταπήν και ανεξέλικτον φύσιν.

Όταν, αδελφοί μου, φθάσετε εις το σημείον, που η Πολιτεία σας να έχη νόμους ηθικούς, επί βάθρων ηθικών, τότε θα λειτουργήση ο Νόμος του Φωτός προς αγνοποίησιν των αδελφών σας.

Εάν η κοινωνία είναι σήμερον αισχρά – από ποικίλας απόψεις – δια το φαινόμενον τούτο δεν ευθύνεται ο πολίτης ως μονάς, αλλά η Διοίκησις, ως σύνολον μιας αποφάσεως μη εφαρμοζομένης υπέρ της ηθικής αρχής και του εξαγνισμού του πολίτου.

Πότε επιτέλους θα εμφανισθή μία τοιαύτη Πολιτεία με αρχάς ηθικάς, ουχί βασιζομένας επί των παλαιών, αλλά επί νέων τοιούτων, απαλλαγμένων από τας επιδράσεις των παλαιών νόμων επί της ηθικής και της προσηλυτίσεως των πολιτών εις την ορθήν και πεφωτισμένην οδόν του θείου ηθικού νόμου; Έχετε κακήν γνώμην επί της ηθικής διότι αγνοείτε την έννοιαν αυτής. Η ηθική υπόστασις της οντότητος κατεργάζεται την αγνήν σκέψιν και αύτη εφαρμόζει το δίκαιον με την αγάπην προς τον άνθρωπον.

Η τιμωρία δεν είναι το κατάλληλον μέσον προς φωτισμόν της συνειδήσεως· συσκοτίζει έτι περισσότερον το πνεύμα και καταλύει τον επιδιωκόμενον σκοπόν. Με την τιμωρίαν ενεργείτε με κακήν σας πρόθεσιν, ώστε ο τιμωρούμενος, δικαίως ή αδίκως, ενδυναμώνει το μίσος προς τον τιμωρήσαντα αυτόν.

Οι τιμωρούμενοι, εις μίαν αξίαν του φωτός Πολιτείαν, κρατούνται ως μαθηταί, διδάσκονται τον θείον λόγον της Αρχής μας, το πώς οφείλουν να φέρονται και να αγαπούν τους συνανθρώπους των, δια να μη περιπέσουν, ελευθερούμενοι, εκ νέου εις το αυτό σφάλμα. Όταν η διδαχή αύτη γίνει κατά τρόπον ελκυστικόν και ανθρώπινον, θα έλξη τους κρατουμένους, θα συνετίση αυτούς, διά να εξαλείψη εκ της αντιλήψεώς των την κακήν χρήσιν του λόγου ή της πράξεώς των, διά να τους επαναφέρη εις την οδόν της ορθότητος.

Αι διδαχαί αύται οφείλουν να γίνωνται εκ του άμβωνος και εκ διαφόρων εδρών, όπου συγκεντρούνται οι πολίται ως ακροαταί της ορθότητος. Εάν η Αρχή της Πολιτείας στερήται ικανότητος προς φώτισιν, επόμενον είναι οι πολίται να περιπίπτουν εις σφάλματα και η Διοικούσα Αρχή να γίνεται δήμιος αυτών. Οπότε και αι δύο πλευραί να αναμένουν την θείαν τιμωρίαν του Άγραφου Νόμου.

Είναι δυνατόν, θα είπουν τινές ως ειδικοί επί αυτών των θεμάτων, να υπάρξη τοιαύτη χρηστή κοινωνία, όταν το έμφυτον εις τον άνθρωπον είναι κακής ποιότητος;

Και απαντώ εις τους έχοντας την απορίαν ταύτην: Μάλιστα, αδελφοί. Ο λέων έχει έμφυτον, εξ ενστίκτου να εφορμά επί του θύματός του και να κατασπαράζη αυτό. Και όμως δαμάζεται και μεταβάλλεται εις ηπιότερον θηρίον. Ο άνθρωπος έχει το πνεύμα και δια του πνεύματος δύνασθε να δαμάσετε αυτόν, εις σημείον ώστε να του αφαιρέσετε το έμφυτον της θηριωδίας του, το οποίον η επιστήμη νομίζει, ότι είναι αδύνατον να το εκριζώση.

Ο λόγος τα πάντα κατορθώνει, αρκεί να γνωρίζη τις, πώς οφείλει να μεταχειρισθή τον λόγον, ως αποτελεσματικόν όπλον. Ο Θεός δια του Λόγου εδημιούργησε τα πάντα. Σεις οι άνθρωποι, δια του λόγου δύνασθε, ως ο Θεός, να πλάσετε και να διαπλάσετε τους ανθρώπους εις πλάσματα άξια της αποστολής των.

Όταν η Εκκλησία αντιδρά εις την εσωτερικήν πρόοδον του ανθρώπου και η άρχουσα Κυβέρνησις αδιαφορεί δια την τύχην του πολίτου της, τότε η Κοινωνία λαμβάνει μορφήν μινωταύρου και κατασπαράζει από καιρού εις καιρόν τα ίδιά της σπλάγχνα. Διατί;

Διότι δεν υπάρχει αγνότης εις το πνεύμα των ζώντων εντός μιας κοινωνίας με αρχάς της ζούγκλας κεκαλυμμένας με κλάδους ελαίας.

Φυσά ο άνεμος του Κυρίου, δια να αποτινάξη τον κονιορτόν από το πνεύμα του ανθρώπου που ζητεί τον λόγον της υπάρξεώς του. Φυσά ο άνεμος δια να εξαγνίση το πνεύμα και να ίδη το φως της αγάπης να σκορπά τας ακτίνας του εις πάντας, ώστε να μη παραπονήται τόσον ο αδικήσας όσον και ο αδικηθείς, αναγνωρίζοντες ότι είναι αδελφοί και ουχί εχθροί εν τη ζωή.

Πίνδαρος

Περί Ελευθερίας

ΦΑΡΑΧ:

Η Ελευθερία είναι το υπέρτατον αγαθόν διά τον άνθρωπον. Άνευ ελευθερίας δεν υπάρχει πρόοδος, ούτε εις την Επιστήμην, ούτε εις τας Τέχνας, αλλ’ ούτε και εις τα Γράμματα. Όταν ο άνθρωπος διαισθανθή δέσμευσιν του λόγου του, παύει να είναι ελεύθερος.

Η ελευθερία δίδει την πλήρη κίνησιν προς όλας τας κατευθύνσεις. Άρα η ελευθερία είναι ώθησις προς ενέργειαν. Εις το σημείον τούτο οφείλω να διευκρινίσω το αγαθόν της ελευθερίας.

Απόλυτον ελευθερίαν έχει εξ εαυτού μόνον ο Άναρχος, διότι είναι Πηγή των Πάντων.

Ο άνθρωπος φανταζόμενος τον εαυτόν του ως μικρόν θεόν, αναζητεί εν τη ελευθερία του ορίζοντας αγνώστους εις αυτόν· και τα άγνωστα μεταβάλλονται εις εμπόδια του ορθού εν τη ελευθερία. Τότε παρεμβαίνει η ηθική, ίνα περιορίση την ελευθέραν του κίνησιν και τον συνετίση, δια να δυνηθή εντός της καθαράς του σκέψεως να εύρη την ισοσταθμισμένην κίνησιν του Λόγου και της Πράξεως. Άρα η ελευθερία είναι συμβατική. Τούτο οφείλει να αναγνωρίση ο συνετός, διότι εις τον κόσμον της φθοράς όλα είναι ελεύθερα και αν ο άνθρωπος παρεκτραπή και εύρη ελεύθερον το έδαφος προς καλλιέργειαν του κακώς κειμένου, θα σπείρη με ευχέρειαν τον σπόρον των ζιζανίων.

Αι Κοινωνίαι τω Εθνών αντελήφθησαν το προερχόμενον κακόν εκ της πλήρους ελευθερίας του ατόμου και έθεσαν φραγμούς διά νόμων. Αλλ’ οι φραγμοί ούτοι δεν ευσταθούν εις τας διατυπώσεις των. Είναι φραγμοί ανθρώπινοι και αποβλέπουν μόνον έως ένα ωρισμένον σημείον. Εκείθεν οι φραγμοί ούτοι είναι ατελείς διά την ψυχοσύνθεσιν του ατόμου. Δια τούτο πολλάκις ετονίσθη, ότι οι νόμοι οι οποίοι εθεσπίσθησαν κατά βούλησιν των ανθρώπων δεν είναι ορθοί, αλλά εκείνοι οι οποίοι θα θεσπισθούν εν συνεργασία του Θείου Φωτός και των ανθρώπων, διά να είναι προσιτοί και δίκαιοι εις τους πολίτας.

Ο άνθρωπος δεν είναι Θεός. Έχει πνεύμα· επηρεάζεται. Έχει ανάγκας· ζητεί να αποκτήση ό,τι του ελλείπει. Είναι μέλος μιας κοινωνίας· επιδιώκει εις αυτήν θέσιν ανάλογον της μορφώσεώς του. Όλα αυτά παρεμβαίνουν εις το πνεύμα και τον συσκοτίζουν, οπότε δεν δύναται να συλλάβη την θείαν φώτισιν και το πνεύμα υπαγορεύει εις αυτόν τον νόμον, τον οποίον ευρίσκει κατάλληλον, και οι συνάδελφοι αυτού συμφωνούν, διότι και ούτοι ευρίσκονται εις την αυτήν κατάστασιν μετ’ αυτού.

Δυστυχώς ουδείς εκ των σημερινών κορυφαίων της Επιστήμης ηδυνήθη να αντιληφθή τι είναι ελευθερία. Ο καθείς εξ αυτών την αντιλαμβάνεται κατά την πνευματικήν μόνον μόρφωσίν του. Η ελευθερία υπάγεται εις τον νόμον· αλλ’ όταν δεν γνωρίζουν τι εστί νόμος, πώς θα γνωρίσουν την ελευθερίαν; Αποκτώντες δε αυτήν, καταχρώνται του υψίστου τούτου αγαθού προς βλάβην χιλιάδων αδελφών.

Άνθρωπε, είσαι ελεύθερος εις τον λόγον και εις την πράξιν, αρκεί να μη βλάψεις ουδένα· και τότε η ελευθερία σου είναι αυτή που οφείλεις να αγαπάς, σεβόμενος την ελευθερίαν επίσης και του αδελφού σου, όστις επίσης οφείλει να πράττη ό,τι και συ πράττεις, δια να είναι ο κύκλος της ελευθερίας ο αυτός προς πάντας.

Όταν λέγω κύκλος, εννοείτε τι σημαίνει τούτο;

Σημαίνει φραγμόν εξ ιδίας αντιλήψεως των πάντων, ώστε όλοι να ακολουθείτε την ιδίαν κυκλικήν γραμμήν, ίνα μη ο εις εξερχόμενος αυτής και ο έτερος επανερχόμενος δια να ίδη και πάλιν εξέλθη, δημιουργήση κυκεώνα μιας εννοίας τόσον ευλογημένης από την Ανωτάτην Αρχήν. Η ελευθερία είναι υπέρτατον αγαθόν, όταν ευρίσκεται εντός της εννοίας της.

Η άκρως υπέρμετρος αγάπη, δεν αποδίδει καρπούς ωφελίμους εις την Γην. Αντικαταστήσατε την αγάπην δια της ελευθερίας, δια να ίδητε τι αύτη δύναται να αποδώση. Δια τούτου ο Κύριος εδίδαξε το μέτρον. Ουδείς άλλος εις ολόκληρον τον κόσμον, διά παραβολής, εδίδαξεν ως ο Κύριος. «Εάν έχεις δύο ιμάτια, να δίδης ένα εις τον έχοντα ανάγκην αυτού αδελφόν σου». Μόνον το μέτρον τούτο επαληθεύει την απέραντον Αγάπην του Κυρίου. Εις τον άνθρωπον, εάν εφηρμόζετο με προθυμίαν, ουδείς πένης θα ευρίσκετο εις την Γην σας, η οποία θα μετεβάλλετο εις κόσμον ευδαίμονα και σώφρονα.

Ό,τι ελάλησεν Εκείνος είναι Αλήθειαι άσβεστοι· και επειδή ουδείς εκ των ανθρώπων έπραξεν ό,τι Αυτός, άρα Ούτος αποτελεί εξαίρεσιν των άλλων. Ιδού, διατί υπάρχει η διάκρισις του ανθρώπου από του Θεανθρώπου.

Ο Θεός δεν ηδύνατο, ως Αρχή των Πάντων, να λάβη σχήμα ανθρώπου και εξέλεξε την Ανωτάτην Ψυχήν, την Οποίαν Υιοθέτησε δια του Λόγου Του Υιόν. Και ο Λόγος του Θεού δεν είναι πράξις ανθρώπινος, αλλά Ουράνιος και σημαίνει απόλυτον Συνεργάτην Αυτού.

Η Νέα μας Γραφή σκοπόν έχει να διευκρινίζη τα πάντα και ουχί να συσκοτίζη. Όσοι έχουν πνεύμα καθαρόν, θα αντιληφθούν την αλήθειαν ταύτην. Όσοι πάλιν φωτίζονται εκ της συσκοτίσεως, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, ας ακολουθήσουν την οδόν της απωλείας των!

Έδίδαξα, ηκούσατε, φωτισθήτε!

Φαράχ

Βάρος 250 g
Διαστάσεις 205 × 140 × 10 mm

Scroll to top